Το Γαρδίκι είναι το χωριό της γιαγιάς μου Γεωργίας Καλογερογιάννη. Το πατρικό της (Καλοερέϊκα) βρίσκεται στον δρόμο προς την Άμπλιανη. Ο πατέρας της, Θανάσης Καλογερογιάννης με καταγωγή από την Αράχωβα Ναυπακτίας και η μητέρα της Αγγελική Ραχούτη είχαν έξι παιδιά. Το Γαρδικιώτικο παρατσούκλι του, Καλόερος (Καλόγερος) έγινε και το επώνυμο Καλογήρου που κράτησαν κάποια από τα παιδιά του.
Ο πατέρας μου πήγαινε από πολύ μικρός για διακοπές στο χωριό, όταν ακόμη το Γαρδίκι με πάνω από χίλιους κατοίκους, ήταν η έδρα του Δήμου Ομιλαίων. Από μικρή θυμάμαι ότι ανεβαίναμε αρκετά τακτικά με τους γονείς μου και μας φιλοξενούσε ο αδερφός της γιαγιάς μου Μήτσος, που ήταν ο μόνος που είχε μείνει στο χωριό, ή πηγαίναμε στο καταφύγιο της Οξυάς ή στον ξενώνα του Ντούβλη.
Ο πατέρας μου Δημήτρης Δήμου, γεωπόνος - μυκητολόγος στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών μελετούσε για χρόνια την ποικιλότητα των μακρομυκήτων (μανιταριών) της περιοχής και η μητέρα μου έμαθε μαζί του αρκετά εκλεκτά φαγώσιμα, που τα μαγειρεύει με διάφορους τρόπους.
Για αρκετό καιρό έψαχναν να αγοράσουν ένα παλιό σπίτι για να έχουν μια βάση και να μην κουβαλούν κάθε σχεδόν Σαββατοκύριακο που πήγαιναν, όλα τα συμπράγκαλα (ρούχα, καλάθια, αποξηραντήρα κλπ).
Τελικά μόλις το 2010 κατάφεραν να αγοράσουν αυτό το κτήμα στην είσοδο του χωριού, σε μια θέση με πολύ ησυχία και υπέροχη θέα, το οποίο μεταβίβασαν σε μένα και τον αδερφό μου. Στο δικό μου μερίδιο, έκτισα με την καθοριστική βοήθεια των γονιών μου και με επιδότηση από το Πρόγραμμα Αγροτικής Ανάπτυξης τις τρεις αυτές ενοικιαζόμενες επιπλωμένες κατοικίες που ολοκληρώθηκαν στο τέλος του 2015.
Το κτήμα αυτό, ανήκε αρχικά στον Νικόλαο Κοντογιάννη του Βασιλείου από τον οποίο το κληρονόμησε η θετή του κόρη Ελένη και μητέρα των αδελφών Χαντζή από τις οποίες το αγόρασαν οι γονείς μου. Το κτήμα, «γιούρτι» όπως το έλεγαν, ήταν κήπος όπου φύτευαν φασολάκια, τομάτες, καλαμπόκια κλπ. Για το πότισμα είχε στέρνα περίπου στο μέσον, που γέμιζε από δικό του νερό (πηγή) όπως και τα περισσότερα άλλωστε κτήματα στο χωριό, για τους περισσότερους μήνες του χρόνου. Για τους 3-4 καλοκαιρινούς ξηρούς μήνες το νερό ερχόταν από το χείμαρρο Νίσβαρη, μέσα από αυλάκια που διαχειριζόταν ο «νεροφόρος» του χωριού. Η καλλιέργειά του εγκαταλείφθηκε πριν 50-60 χρόνια και γι αυτό όταν το αγοράσαμε ήταν «ζούγκλα». Από τις λίγες φιρικιές, κορομηλιές, καρυδιές και καστανιές που φαίνεται ότι υπήρχαν στις άκρες, είχε γεμίσει πάνω από το μισό κτήμα με πυκνά δέντρα και ανάμικτα μπλεγμένες βατομουριές, αγριοτριανταφυλλιές και λογής-λογής περικοκλάδες. Η στέρνα είχε μπαζωθεί και εκεί είχαν θεριέψει οι κορομηλιές, οι βελανιδιές και τα βατόμουρα. Χρειάστηκε πολύ δουλειά από τον πατέρα μου για να ξεχερσωθούν οι βατομουριές και να αραιώσουν τα δέντρα. Μετά αρχίσαμε τις εργασίες διαμόρφωσης του χώρου και οικοδόμησης των τριών κατοικιών.
Σίγουρα η μικρή ικανότητα φιλοξενίας των τριών κατοικιών μας δεν είναι ικανή να δώσει την ώθηση στην απαραίτητη ήπια ανάπτυξη-ανασυγκρότηση του χωριού, αλλά μαζί με το νέο ξενοδοχείο που άρχισε να λειτουργεί τα τρία τελευταία χρόνια και την απαραίτητη συνεργασία και σύμπνοια με τους λιγοστούς μόνιμους κατοίκους, με τους τοπικούς συλλόγους αλλά και τους τοπικούς δημοτικούς παράγοντες πάνω σε ένα σχέδιο ανάπτυξης, νομίζω ότι μπορούμε να ελπίζουμε ...
Δήμου Γεωργία
